Μακροχρόνια επίπτωση COVID-19
Σχεδόν τα μισά άτομα που νοσηλευτήκαν με COVID-19 υποφέρουν από τουλάχιστον ένα σύμπτωμα, ένα χρόνο μετά την έξοδό τους από το νοσοκομείο. Αυτά είναι τα ευρήματα μελέτης που έχει αξιολογήσει τη δυναμική ανάρρωση μιας ομάδας ασθενών του COVID-19, 12 μήνες μετά την ασθένεια.
Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι η κόπωση και η μυϊκή αδυναμία, ενώ το 1/3 αυτών συνεχίζει να έχει δύσπνοια.
Συνολικά, σε 12 μήνες, οι άνθρωποι που νόσησαν από COVID-19 αντιμετώπισαν προβλήματα με την κινητικότητά τους, είχαν πόνους ή δυσφορία, εμφάνισαν άγχος ή κατάθλιψη και συνολικά αξιολογούν την ποιότητα της ζωής τους με χαμηλότερο βαθμό από τους αντίστοιχους συνομηλίκους χωρίς COVID.
“Ενώ οι περισσότεροι είχαν μια καλή ανάρρωση, τα προβλήματα υγείας εξακολουθούσαν σε ορισμένους ασθενείς, ιδιαίτερα σε εκείνους που ήταν βαριά άρρωστοι κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο νοσοκομείο”, δήλωσε ο Bin Cao, MD, από το Εθνικό Κέντρο Αναπνευστικής Ιατρικής στο Νοσοκομείο Φιλίας Κίνας-Ιαπωνίας και το Ιατρικό Πανεπιστήμιο Capital, τα οποία βρίσκονται στο Πεκίνο.
“Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι η ανάρρωση για ορισμένους ασθενείς θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από ένα χρόνο και αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη κατά τον προγραμματισμό της παροχής υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης μετά την πανδημία”, δήλωσε ο Cao.
“Καθώς η πανδημία COVID-19 συνεχίζεται, η ανάγκη να κατανοήσουμε και να ανταποκριθούμε στον μακροχρόνιο COVID είναι όλο και πιο επιτακτική. Συμπτώματα όπως επίμονη κόπωση, δύσπνοια, ομίχλη στον εγκέφαλο και κατάθλιψη θα μπορούσαν να εξασθενίσουν πολλά εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Ο μακρύς COVID είναι μια σύγχρονη ιατρική πρόκληση πρώτης τάξης”, γράφει.
Ο Cao και οι συνεργάτες του μελέτησαν 1276 ασθενείς με COVID-19 (μέση ηλικία 59, 53% άνδρες) που πήραν εξιτήριο από νοσοκομείο στο Γουχάν της Κίνας, μεταξύ 7 Ιανουαρίου και 29 Μαΐου 2020. Οι ασθενείς στη συνέχεια αξιολογήθηκαν σε 6 και 12 μήνες από την ημερομηνία που παρουσίασαν συμπτώματα COVID-19 για πρώτη φορά.
Πολλά από τα συμπτώματα υποχωρούν με την πάροδο του χρόνου, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα της ασθένειας. Ωστόσο, το 49% των ασθενών εξακολουθούσε να έχει τουλάχιστον ένα σύμπτωμα 12 μήνες μετά την οξεία ασθένειά του, σημειώνοντας πτώση από το 68% που εμφανίζουν συμπτώματα στο 6μηνο.
Η κόπωση και η μυϊκή αδυναμία ήταν τα πιο συχνά συμπτώματα που παρατηρήθηκαν στο 52% των ασθενών στους 6 μήνες και στο 20% στους 12 μήνες. Σε σύγκριση με τους άνδρες, οι γυναίκες είχαν 1,4 φορές περισσότερες πιθανότητες να αναφέρουν κόπωση ή μυϊκή αδυναμία.
Οι ασθενείς που έλαβαν κορτικοστεροειδή κατά την οξεία φάση του COVID-19 είχαν 1,5 φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν κόπωση ή μυϊκή αδυναμία μετά από 12 μήνες σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν λάβει κορτικοστεροειδή.
Το 30%των ασθενών ανέφεραν δύσπνοια στους 12 μήνες, ένα ποσοστό ελαφρώς μεγαλύτερο από το αντίστοιχο στους 6 μήνες (26%). Η δύσπνοια ήταν συχνότερη στους σοβαρότερα ασθενείς που χρειάζονταν αναπνευστήρα κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο νοσοκομείο (39%) σε σύγκριση με εκείνους που δεν χρειάζονταν θεραπεία οξυγόνου (25%).
Στον 6μηνο έλεγχο, 349 συμμετέχοντες στη μελέτη υποβλήθηκαν σε τεστ πνευμονικής λειτουργίας και 244 από αυτούς τους ασθενείς ολοκλήρωσαν το ίδιο τεστ σε 12 μήνες.
Οι σπιρομετρικές μετρήσεις και ο όγκος των πνευμόνων των περισσότερων από αυτούς τους ασθενείς ήταν εντός των φυσιολογικών ορίων στους 12 μήνες. Όμως, διαταραχή στη λειτουργία των πνευμόνων παρατηρήθηκε σε ποσοστό περίπου 20% έως 30% των ασθενών που ήταν μέτρια άρρωστοι με COVID-19 και το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 54% σε κρίσιμα άρρωστους ασθενείς.
Σε σύγκριση με τους άνδρες, οι γυναίκες είχαν σχεδόν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να έχουν διαταραχή της πνευμονικής λειτουργίας μετά από 12 μήνες.
Από 186 ασθενείς με μη φυσιολογική αξονική τομογραφία πνεύμονα στους 6 μήνες, οι 118 επανέλαβαν την αξονική τομογραφία στους 12 μήνες. Η αλλοίωση της απεικόνισης των πνευμόνων ανέκαμψε σταδιακά κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης, ωστόσο το 76% των ασθενών με σοβαρότατη ασθένεια εξακολουθούσαν να παρουσιάζουν αλλοίωση στους 12 μήνες.
Μεταξύ των ασθενών που εργάζονταν σε πλήρη ή μερική απασχόληση πριν κολλήσουν COVID, η πλειοψηφία επέστρεψε στην αρχική δουλειά (88%) και οι περισσότεροι (76%) έφτασαν στην αρχική απόδοση στην εργασία τους που είχαν πριν από τον COVID-19 εντός 12 μηνών.
Μεταξύ των ασθενών που δεν επέστρεψαν στην αρχική τους εργασία, το 32% ανέφερε μειωμένη σωματική λειτουργία, το 25% δεν ήταν πρόθυμο να κάνει την προηγούμενη δουλειά του και το 18% ήταν άνεργοι.
Όπως φαίνεται και σε πολλές άλλες μελέτες, ο COVID-19 μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ψυχική υγεία. Σε αυτήν την στατιστική ομάδα, ελαφρώς περισσότεροι ασθενείς ανέφεραν άγχος ή κατάθλιψη στους 12 μήνες από ό,τι στους 6 μήνες (23%έναντι 26%) και το ποσοστό ήταν πολύ μεγαλύτερο από ό,τι στους αντίστοιχους ενήλικες που δεν νόσησαν από COVID-19 (5%).
Σε σύγκριση με τους άνδρες, οι γυναίκες είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αναφέρουν άγχος ή κατάθλιψη.
“Δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει πλήρως γιατί τα ψυχιατρικά συμπτώματα είναι ελαφρώς πιο συνηθισμένα σε 1 χρόνο από ό,τι στους 6 μήνες σε ασθενείς από COVID-19”, δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης Xiaoying Gu, PhD, από το Ινστιτούτο Κλινικών Ιατρικών Επιστημών, Νοσοκομείο Φιλίας Κίνας-Ιαπωνίας. στο δελτίο τύπου.
“Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να προκληθούν από μια βιολογική διαδικασία που σχετίζεται με την μόλυνση από τον ιό ή την ανοσολογική απάντηση του σώματος σε αυτήν. Παράλληλα, θα μπορούσαν να συνδεθούν με τη μειωμένη κοινωνική επαφή, τη μοναξιά, την ατελή αποκατάσταση της σωματικής υγείας ή την απώλεια εργασίας που σχετίζεται με την ασθένεια. Είναι απαραίτητες μακροχρόνιες μελέτες των επιζώντων του COVID-19 για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τις μακροπρόθεσμες συνέπειες του COVID-19 στην σωματική και ψυχική υγεία», δήλωσε ο Gu.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί πως τα ευρήματα αυτά αντιπροσωπεύουν μια ομάδα ασθενών από ένα νοσοκομείο στην Κίνα και η ομάδα περιελάμβανε μόνο έναν μικρό αριθμό ασθενών που είχαν εισαχθεί στην εντατική (94 από 1276, 7,4%).
Ωστόσο, η επιστημονική και ιατρική κοινότητα οφείλει να συνεργαστούν για να διερευνήσουν το μηχανισμό και την παθογένεια του μακροχρόνιου COVID, να εκτιμήσουν τα παγκόσμια και περιφερειακά ποσοστά ασθενειών, να ορίσουν καλύτερα ποιος κινδυνεύει περισσότερο, να κατανοήσουν πώς τα εμβόλια μπορεί να επηρεάσουν την κατάσταση και να βρουν αποτελεσματικές θεραπείες μέσω τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών.
Ταυτόχρονα, οι φορείς υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να αναγνωρίσουν και να επικυρώσουν τον αριθμό των επίμονων συμπτωμάτων του μακροχρόνιου COVID σε ασθενείς και τα συστήματα υγείας πρέπει να προετοιμαστούν για να επιτύχουν εξατομικευμένες θεραπείες, προσαρμοσμένες στον ασθενή, με κατάλληλα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό που περιλαμβάνει ιατρικά, γνωστικά, κοινωνικά και επαγγελματικά στοιχεία.
Η απάντηση σε αυτά τα ερευνητικά ερωτήματα, με την ταυτόχρονη παροχή ανθρωπιστικής και πολυεπιστημονικής φροντίδας, θα απαιτήσει όλο το εύρος της επιστημονικής και ιατρικής εφευρετικότητας. Είναι μια πρόκληση ενάντια στην οποία οφείλει να σταθεί στο ύψος της ολόκληρη η κοινότητα της υγείας.
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ
